Maar soms krijg ik het gevoel dat er een beeld ontstaat dat ik hier de hele dag als de freule een beetje zit te patchen, af en toe eens een bloemetje pluk voor op de vaas met een zilveren schaartje uit mijn verzameling, beetje lunchen en loungen bij Aan Zee, liggen onder de perenboom, en dat is het dan wel. Donkerbruin leven op perfect onderhouden landgoed.
Dat stukje leven is er ook, zeker wel, zoals bij de meeste van ons mag ik hopen, maar ik woon dus niet op een keurig aangelegd landgoed zonder onkruid en met strakke heggen waar niets onder groeit en waar de netjes gesnoeide en opgebonden rozen je tegemoet geuren, Niet helemaal.....wel een beetje.....
Het leven hier is gewoon aanpoten, en zelfs met aanpoten kom je nooit helemaal rond. Het is simpelweg heel hard werken, en dan nog zul je een Wabi Sabi mentaliteit moeten hebben, anders kan je er niet meer van genieten. De echte buitenmensen weten dan wel wat ik bedoel,en soms moet je je idealen bijstellen,want ja, ........wij spuiten de terrassen tegen onkruid......400 vierkante meter terras overal verspreid is best veel (en dan nog blijft er gelukkig elders meer dan genoeg onkruid over voor bijen en vlinders en vogels.)Voor wie dit heel erg vind, voel je welkom om te komen wieden!
De vraag is of ik dan wel zo perfect zou willen leven, nee dus, om een voorbeeld te geven, we hebben vorige week een heg laten snoeien van 50 meter lengte, 4 meter gekort en nu staat er nog twee meter hoog, maar zal ik jullie eens vertellen dat de vogels er zwaar van in paniek waren? En dat als dank voor hun prachtige gezang.....het speet me wel enigszins toen ik dat zag, maar soms moet je dus wel.
We hebben 10.000 vierkante meter grond om te onderhouden, manlief heeft een full time baan, en een camping, en een vakantiehuis, een tuinhuis, een atelier in de tuin, de kas,het eigen huis, schuren, héél veel heggen, nog meer gras, veel te verven, ik kan nog wel even doorgaan........we stoken 20 kuub hout per winter, het is nog steeds niet zo dat we na een fietstochtje het houthok gevuld thuis zien.
O ja, en dan hebben we het nog niet over hobby's gehad, gelukkig heeft manlief die niet, als die ook nog net zo,n hobby zou hebben als zijn vrouw zouden we serieus aan verhuizen moeten denken....want als ik een hele dag bv met haar achter de naaimachine zit in mijn "werkhok", wat overigens héél gezellig en inspirerend was.
Dan komt er iets prachtigs uit aan het eind van die dag, iets prachtigs van stof dan wel te verstaan, en dat lijkt dan allemaal heel relaxt, dat is het dan ook wel op dat moment.
Maar dan kan ik bijvoorbeeld niet ook nog een gezonde verantwoorde maaltijd koken voor mijn twee mannen, oh shame......en schuldgevoel. Nou ja, we aten groentefriet ( waar ze helemaal niet blij van werden.....) en het wel zat in een heel verantwoord schaaltje........( Mmmm... of ze daar nou oog voor hebben.... )
Ik ben dus geen superwoman en kan gewoon niet alles, en de tuin keurig op orde, en mijn huis wat er altijd wel opgeruimd en met verse bloemen prima uit ziet en dus prioriteit heeft, er zijn gewoon in de tuin ook dit soort hoekjes, de kantjes zijn niet allemaal even keurig afgestoken, er groeit onkruid op plaatsen waar ik het liever niet zag.So be it.......
Daarbij heb ik nog mijn horrorknie(en) en dat is ook de reden dat de orthopeed mij een tweede operatie af raad omdat ik verwachtte dat ik met een tweede operatie wel superwoman kan zijn en alles weer kan, en daar heeft hij zo zijn twijfels over want alles wat ik hier al doe met die horrorknieën is volgens hem al velen malen meer dan wat een gezond mens aan kan......okay......
We zouden niet anders willen, je hoort ons niet klagen, soms wel natuurlijk.....want het is af en toe best veel,maar dat gaat tot nu toe altijd weer over, als ik de vogels hoor s,morgens, en ik zit buiten met mijn kopje thee, Mmmmm.
En eerlijk is eerlijk.....ik ben ook dol op relaxen onder die perenboom bij tijd en wijlen of mijn quiltstofjes.Mijn moeder zaliger zei altijd dat de "plicht voor de pret gaat" nou, dat zie ik wel enigszins anders.
Dus beste meelezers, zo is de werkelijkheid, we wonen hier fantastisch, buiten kijf,wie ziet er nou de lepelaars overvliegen en kan met een zekere nonchalance zeggen dat de reeën zijn bonen opeten in de tuin? Of de krokussen kort houden in het voorjaar ? Maar zoals altijd zitten aan elk verhaal minstens twee kanten.
Ik ben dus ook maar gewoon "een mens" net als jullie allemaal, en als ik achter de stofjes zit, zit ik niet in de tuin, hele mindfulle gedachte overigens.....Het is een "way of life" die je moet aanspreken en waar je voor moet gaan, en het houd in dat je ook niet altijd weg kan, want het werk blijft liggen.