Fietsen langs het Haringvliet

Op één van die mooie goudgele herfstdagen, waarvan er de afgelopen weken op getrakteerd zijn, hebben zoonlief en ik s,morgens vroeg de fiets en de camera gepakt om naar het Quackgors te fietsen, reeën spotten.Dat lukt bijna altijd als je goed kijkt.

En inderdaad, er liep een eenzaam bokje te grazen aan de binnenduinrand, je moest wel heel goed kijken. Het was schitterend weer, en het fietspad onder de binnenduinrand langs de gorzen van Hellevoetsluis is in elk seizoen weer prachtig.Ik heb er al vaker over geschreven.

We zijn eens van de gebaande paden afgeweken en op plekken geweest waar we anders zelden of nooit komen,richting de Heliushaven in Hellevoetsluis gegaan, dan heb je weer vanaf een andere kant zicht op het Haringvliet en in de verte de Haringvlietdam. Mooi gebied, en het was er heerlijk rustig.Op die stenen dammetjes in het water zaten honderden meeuwen, aalscholvers en meerkoeten zich te koesteren en te wassen in het zonnetje.

De haven lag nog vol met de meest mooie jachten en jachtjes.De meeste scheepjes lagen er nog in alle rust bij, toen wij aankwamen zagen we net het mooie oude schip "De Windbreker" van spinvriendin Else uitvaren, leuk! Zo veel mooier dan die moderne zeilschepen.Puur nostalgie.

We hebben een tijdje met zijn tweetjes op een bankje gezeten, uitkijkend over het water, in de verte zicht op Stad aan het Haringvliet, op Goeree Overflakkee.Luisterend naar het kabbelende water.

Deze reiger zagen we ook, en hij zag ons, prima plekje om tussen die stenen een visje te vangen.

Het Quackgors is een prachtig natuurgebied waar geen eb en vloed meer is, dat komt door de Haringvlietdam, een project van de Delta Werken, ik herinner me als jong meisje van een jaar of twaalf  nog dat die dam werd aangelegd, daarvoor was er een veerboot van Hellevoetsluis naar Goeree, daar gingen we wel eens mee mee, dat was een hele belevenis als kind, naar de overkant varen.

Er lopen nu paarden op de gorzen, prachtig geïntegreerd in het langzaam grijs kleurende landschap.

Nou ja, grijs.....dit was er ook, fel oranje struiken in herfsttooi gekleurd, en dat was ook deze enorme paddenstoel die we op een wilgenboom zagen zitten, wat een spektakelstuk!

We zijn ergens halverwege een trap opgegaan die uitkwam op het strandje bij het Quackgors, daar fietsen we altijd voorbij, nooit die trap opgegaan, benieuwd wat er achter lag,dat was dus een klein strandje aan het Haringvliet,het was er oorverdovend stil, héérlijk! Mooie verten en uitzichten vielen ons ten deel.In de duinen veel rozenbottels die het landschap kleur gaven, vaak gemend met de bessen van de meidoorn en de zuurbes.

Om bij dat strandje te komen was er wel het laatste stuk een mul zandpad.....oeps......de knieën van mams waren er niet blij mee......mul zand is wel het ergste wat je kan bedenken voor horrorknieën, dat zullen vele knie leiderslijders kunnen beamen.....maar ja, wat doe je als na de bocht het strand lonkt? doorzettuhhhh.........

En dat was meer dan de moeite waard, wat een rust en een ruimte voor ons.

We hebben  ook hier een hele tijd op een duintopje gezeten, saampjes, deze foto deed me denken aan een moderne versie van mijn geliefde schilder Joseph Israëls,

 meisje jongen op een duintop.

Gezellig dat de pubert altijd in is voor een fietstochtje met zijn ouwe moeder, we kletsen wat af onderweg, geen gedoe met telefoons, i pads en weet ik wat nog meer, nee, gewoon, real contact, real life, real nature. We waren op plaatsen geweest waar ik zelden of nooit geweest was, en zo dicht bij huis.

Uren zijn we weg geweest,en hebben we nu veel kilometers gemaakt? nee, integendeel, slechts 15, en toch zoveel variatie gezien op dat kleine stukje, de duinen, de zee, de verten, ( en herten) heerlijk zulke tochtjes, dat er nog maar veel mogen volgen in de toekomst.Fijn weekend allemaal!