Vergrijzend landschap

Het is al weer November, Allerzielen is geweest, de gang naar de begraafplaats ook, maar daar hoeft het geen Allerzielen voor te zijn. November, een overgangsmaand van de herfst naar de winter, het landschap vergrijsd langzaamaan naar de winterkleuren, grijs....veel tinten grijs.

Er zijn van die doodstille dagen, geen zuchtje wind, blaadjes hebben moeite om met hun eigen zwaartekracht naar beneden te dwarrelen van de boom af.

Op zo,n dag vind ik het heerlijk om een stuk door de kaler wordende polders te fietsen.

Om mijn hoofd leeg te maken van alle indrukken, gesprekken, en dingen die je langs ziet komen. Dingen waar je niet altijd vrolijk van wordt, en die je doen beseffen dat iedereen zijn pakketje te dragen heeft, en dat leeftijd, of aardig zijn, of eerlijkheid, een rekbaar begrip is. Ik ga dan graag zelf even op in het vergrijsde, verstilde doodstille landschap om die dingen een plaatsje te kunnen geven voor zover dat kan.

Prachtig stukje rondom het natuurgebiedje wat ooit is aangelegd door de gemeente, en waar het elke dag, elke week, weer anders is.En nog fijner, ik kom er zelden iemand tegen, omdat het niet zo bekend is bij een ieder.

De niet perfecte en toch perfect in het landschap passende oude troep, past ook wel bij zo,n stemming.De molen van Rockanje stond in de volle zeilen, want wind was er niet.

Boeren zijn overal druk bezig om het landschap verder te vergrijzen.

Bieten worden van het land gehaald en liggen overal in grote hopen te wachten om verwerkt te worden als veevoer of voor de suikerindustrie.

Slootkanten worden gemaaid en sloten worden uitgehaald voor de winter.En als je een sloot hebt, die aan jou perceel grenst, is het jou verantwoording om de helft van die sloot uit te (laten) baggeren vóór een bepaalde tijd, ergens eind november,daar sta je als stedeling niet bij stil, maar het is dus wel zo.

De damherten in de tuin krijgen langzaam ook weer hun grijze, bruinachtige wintervacht, de lichte stipjes zijn straks allemaal verdwenen, ze worden effen bruin.

De fazantenhen laat zich zien onder de voedertafel, die zijn heel schuw, als ze maar denken dat er wat beweegt zijn ze weg.Wij voeren ze uiteraard en hopen dan maar weer dat ze niet met  kerst ergens op een tafel belanden......

Zelfs een deel van de kerk in Ouddorp hulde zich in perfect leigrijs tegen een lichtgrijze lucht.

Op zulke dagen moet je het uit je tenen halen denk ik wel eens, maar, het is ook maar net.....wat voor bril je op zet....En over tenen gesproken......de tenen en de benen van Jaaaaaaaaa-Cobus! Tis waar, die zijn in elk geval klaar.

Op zulke dagen is het ook fijn om binnen te cocoonen, inspirerende tijdschriften, kopje thee, chocolaatje......

En te bedenken dat het leven zo slecht nog niet is als de dingen gewoon, gewoon zijn.....op een doodgewone herfstige dag.Ook wel eens goed om bij stil te staan, op momenten dat ik me "erger"aan de gewone dagelijkse dingen.Als het niet meer gewoon is, snak je naar het gewone.

Fijne week allemaal weer, hartelijke plattelandsgroet, Jeannet

PS Mijn blog doet wat raar met de reacties, mensen krijgen een foutmelding op mijn mail, en idd, ik krijg de mailtjes niet meer binnen dus kan niet meer terug reageren :( De reacties zijn wel te zien op mijn blog, begrijp dat meer mensen hier last van hebben.